බුදුගුන අලංකාරයේ දැක්වෙන ලස්සන කවිකතාවක්

සිඟා ගිය තැනැ ලද
ගොනකු ගෙන‘වුත් ගසැ බැඳ 
කෙරෙමි මසින් පුද 
සිතා ගිනි දෙවිය හට මහ පුද

ලුණු නැති මස් පුදට
නපුරැ” යි සිතා ගමකට 
යා දී ඔහු ලුණට 
අවුත් වලැ වැදි දනන් එ තැනට

එ ගොන‍ා මරා මස් 
පලහා කමින් නොසරස්
උන් ගිය සඳැ ඒ ගොස්
බලා ගොන් නඟුට කුර ඇට රැස්

අප රකිනා ත බා 
තොප සතු ගොන‍ා නො ත බා 
කන තෙක් වෙතැ ත බා 
බලා උන් කෙනෙකි තෙපි අත බා

එයින් ගිනි දෙවි නැත
උන් නැත පුදෙන් පල නැත 
බොරු බස් ලොව පැවැත 
කරන පුදයෙකැ නුවණ නැති සත

ගොන් මස් නොලදිනී 
මෙ පමණ කව යි ඉතිනී”
කියමින් වල‘ගිනී
ගසා දියවර නිවි යැ එ ගිනී

(බුදු ගුන අලංකාරය කාව්යව අංක 141-154)